Beeld: Koos Seuren

In 1936 begon het allemaal; Jac Seuren begon in Roggel met het repareren van schoenen. Hij schafte een stik- en uitpoetsmachine aan op afbetaling en startte zijn bedrijfje. In de loop der jaren groeide het uit tot een succesvol familiebedrijf, en in 1955 verhuisde het gezin (inclusief zeven kinderen) met hun bedrijf naar Roermond. Daar werd naast de orthopedie- ook een schoenenzaak geopend. Dat bleek een gouden combinatie; klanten kwamen uit heel Limburg naar Seuren toe. Jac en zijn vrouw Leen kregen er nog drie kinderen bij. In 1974 begon Koos Seuren op 17-jarige leeftijd in de schoenenzaak te werken.

In 1984 werden de twee zaken gesplitst: Koos Seuren kocht met zijn vrouw Marianne de schoenenzaak en zijn broer nam de orthopedie voor zijn rekening. Nu, 82 jaar na de start van het familiebedrijf, sluit de schoenenzaak zijn deuren. De gezondheidsproblemen van Koos dwingen hem om de winkel te sluiten: “We hebben nog niemand gevonden die het over wil nemen, ook de kinderen niet.” De orthopediezaak van zijn neef blijft wel open: “Hij kan met de schoenenzaak niets, hij heeft zijn handen vol aan orthopedie.”

Hoe bent u tot het besluit gekomen om de zaak te sluiten?

“In 2011 begonnen mijn gezondheidsproblemen met een zware hartstilstand. Ik heb toen echt geluk gehad. Vervolgens hebben ze een ICD ingebouwd, dat een schok geeft wanneer mijn hartproblemen weer opspelen. Ik ben half afgekeurd en het is nu tijd om de deuren dicht te doen. We hebben ruim twee jaar gedaan over deze beslissing en we hebben geen overnamekandidaat kunnen vinden. Dit jaar hebben we geen winterschoenen meer ingekocht en hebben we besloten om de zomerschoenen te verkopen en dan te stoppen.”

Waarom is dat zo moeilijk?

“Mijn zoon heeft één jaar bij Durlinger gewerkt, gewoon om eens te kijken hoe hij het vond. Het bleek toch niet zijn passie te zijn. Ook onze dochter zag het niet zitten om de winkel over te nemen. Onze zaak ligt buiten het centrum van Roermond, vroeger mocht orthopedie niet in de stad.  Nu zitten we precies tussen het ziekenhuis en het station in, er kan voor de deur geparkeerd worden. We hebben een klantenbestand van ruim 1750 mensen inclusief maat en breedte van de voeten, ook die kan overgenomen worden. Toch heeft het nog niemand over de streep getrokken.”

De tekst loopt door onder de foto

De zaak in 1955.

Hoe kijkt u terug op de afgelopen jaren?

“Ik heb er altijd met veel plezier gewerkt. Vroeger woonden we ook boven de zaak. Ik startte op mijn zeventiende en toen werkte zeven van de tien kinderen van mijn ouders in de zaak. Inmiddels ben ik 61 en zijn mijn broers en zussen rond de zeventig en ouder, het houdt een keer op. Het mooiste aan het schoenenvak vind ik klanten met moeilijke voeten weer makkelijk te laten lopen. Daarvoor kwamen mensen ook naar onze zaak, ze konden in het centrum niet slagen. Mensen met steunzolen, hele smalle voeten of hele brede voeten. We werkten ook veel samen met podotherapeuten.”

Hoe zijn de reacties op de sluiting?

“We hebben ontzettend veel bloemstukken ontvangen en mensen vragen ons waar ze nu schoenen moeten gaan kopen. Durea is altijd het grootste merk geweest, dus ik stuur de mensen door naar een collega uit de buurt. Dan zeggen ze: ‘daar ben ik geweest maar daar hebben ze de wijdtes niet.’ Wij hadden alle modellen en we bestelden ook veel na per paar. Dat is toch een stukje service wat je aan je klanten biedt, vooral omdat je voor zo’n paar schoenen geen verzendkosten hoeft te betalen.”

Wat gaat u nu doen?

“We gaan twee dagen in de week op de kleinkinderen passen. Verder moeten we nog even kijken, misschien valt het wel enorm tegen, al die vrije tijd. Helaas hadden we te weinig omzet om twee man personeel in de winkel te zetten. Tien jaar geleden had dat misschien wel gekund, vroeger hadden we vijf, zes man in de winkel staan. We stonden er nu met zijn tweeën in en konden er prima van leven. We hadden het pand vrij, dus dat scheelt ook huur. Mensen kopen gewoon steeds minder schoenen, mensen met een pensioentje kunnen niet twee keer per jaar schoenen kopen.”

Wat gaat u het meeste missen?

“Met de klanten bezig zijn. Mijn vrouw mist dat ook het meest, zij is echt in de schoenenwinkel gegroeid. Inmiddels werkt zij ook al veertig jaar in de zaak. Daarnaast is het ook de dagelijkse routine die compleet veranderd. Ik moet nu echt mijn wekker zetten, anders lig ik er om half tien ’s ochtends nog in. De afgelopen week ben ik eigenlijk nog elke dag in de zaak geweest. Er zijn verschillende mensen langs geweest om naar de overgebleven partij schoenen te kijken en er moet nog van alles afgerond worden. Het genieten moet nog gaan gebeuren.”