Na dit seizoen zal Herman Maijer – vertegenwoordiger bij Rohde – afscheid nemen van de schoenenbranche. “Ik hoop dat mensen die mij kennen, ooit nog over mij zeggen ‘het was misschien een sentimentele vent, maar het was wel een goede, sympathieke kerel’.”

Hoe ben je in de schoenenbranche terecht gekomen?

“Dat is bij toeval gebeurd. Ik ben opgeleid als drogist/parfumeur, ik heb jaren lang in een drogisterij gestaan. Maar mijn toenmaige bazin ging onverwachts emigreren naar Canada en toen werd het bedrijf overgenomen door een dochter van het Dr. Oetker-concern. De eerste maandag dat ik weer op werk kwam werd mij verteld dat ze niet met mannelijk personeel werken ‘omdat dat niet hoort in een drogisterij’.”

“Toen hoorde ik dat in Emmeloord een schoenenwinkelier een filiaal ging openen en een bedrijfsleider zocht. Ik dacht: ‘de hele dag met zweetvoeten is niets voor mij’. Maar ik ben er op advies van een vriend van mij toch naar gaan solliciteren. Uiteindelijk ben ik aangenomen. Daar heb ik tien jaar met plezier gewerkt, tot de eigenaar op de leeftijd kwam dat hij het filiaal verkocht – en niet als schoenenzaak.”

Wat heb je daarna gedaan?

“Ik solliciteerde op een baan als vertegenwoordiger bij Schoenfabriek Anita. Daar heb ik met enorm veel plezier gewerkt, tot het faillissement werd uitgesproken over het bedrijf. Ik belandde in een gat, ik heb daar dagen lang ziek van thuis gezeten. Het bedrijf maakte echter een doorstart en ik mocht weer terug komen. Maar na twee en een half jaar werd het bedrijf weer failliet verklaard. Deze keer kwam het nog harder aan dan de eerste keer, want ik wist dat dit het einde was.”

“Ik kwam aan de kant te staan, maar ik wilde in de branche blijven. Uiteindelijk ben ik door gegaan bij Rohde waar ik nu alweer 18 jaar werk. Ik werd uitgenodigd omdat iemand van het team kwam te overlijden en ze zochten iemand met het niveau van die man die er al dertig jaar werkte.”

Zijn er producten waar je niet helemaal achter staat, die je toch moest verkopen?

“Ik ben zelf niet een intense pantoffeldrager, terwijl wij voor 80 procent homewear verkopen. Dan moet je toch affiniteit creëren met het product, terwijl ik zelf meer iets had met modische schoenen. Ik vroeg me af of ik het leuk zou vinden bij Rohde. Maar je ziet de consument die bij het product hoort, dan ga je het product interessant vinden omdat er zo veel mensen zijn die er plezier aan beleven. Het is daarnaast ook een interessant bedrijf met een grote afzetmarkt en ondernemende mensen.”

Wat is een hoogtepunt van de carrière in de schoenenbranche?

“Het meest spannende vind ik altijd het begin van het nieuwe seizoen. De nieuwe collectie is er, de verwachtingen van onze klant is hoog en dan is het nog de vraag of de collectie goed aankomt. Dat vind ik altijd een heel mooi moment. Het spanningsveld, de adrenaline. Ik ben ook altijd best nerveus aan het begin van het seizoen. Het is net alsof je aan een wedstrijd mee gaat doen.”

“Na de eerste week heb je al een gevoel van hoe het loopt. Dan gaan sommige dingen vanzelf, maar dan moet je nog steeds blijven knokken want het venijn zit soms in de staart. Mensen die niet staan te steigeren, komen aan het eind van het seizoen en die wil je ook de volle 100 procent geven.”

En negatieve momenten?

“Ik heb ook wel hobbels meegemaakt, zoals het faillissement van Anita. Toen ik bij Rohde zat, hebben we na jaren een hele moeilijke periode gehad omdat het management in Nederland ontslagen werd vanwege frauduleus handelen. Dat heeft het bedrijf behoorlijke schade opgeleverd. De ‘moeder’ van het bedrijf ging weg, dus het was een onzekere periode. Tegelijkertijd was het een ontgoocheling, je ogen gingen open omdat je al die tijd voor de gek bent gehouden. Ik had kunnen besluiten weg te gaan, maar ik wilde het merk trouw blijven en meehelpen er het beste van te maken.”

“Toen kwam de economische recessie. Rohde heeft toen nog meer problemen meegemaakt want ook de directeur uit Duitsland heeft in de gevangenis gezeten vanwege fraude. Het bedrijf stond op omvallen. Leveringen waren slecht en er kwam een surseance met toch een doorstart. Dat heeft vijf jaar geduurd, maar we zijn daar nu uit. Sinds anderhalf jaar zijn we overgenomen door een ondernemerspaar die de zaken helemaal onder controle hebben. We maken nu weer stappen vooruit. Dus op zich is het jammer dat ik stop, maar het is ook wel een mooi moment.”

Nu ga je na 35 jaar in de schoenenbranche met pensioen, hoe ga je al die vrije tijd indelen?

“Ik heb een afscheidsbrief voor mijn klanten geschreven en daar staat in: ‘dit is niet het einde van de weg, het is slechts een verandering van richting’. Ik blijf wel dingen doen. Ik ben veel te vitaal om stil te gaan zitten achter de geraniums. Hoe ik de tijd ga invullen, kan ik niet overzien, dat overkomt me. Ik lees graag, ik bezoek graag steden en musea, ik schrijf, ik maak muziek. Genoeg te doen. Bovendien ga ik een belangrijk deel van mijn tijd vrijwilligerswerk doen. Maar in de schoenenbranche houd ik er wel volledig mee op. Ik hoop dat mensen die mij kennen, ooit nog over mij zeggen ‘het was misschien een sentimentele vent, maar het was wel een goede, sympathieke kerel’.”