Schoenvisie kreeg Cees Vulling maar lastig te pakken. Waar hij normaal gesproken zijn mobiele telefoon altijd bij zich droeg, lag deze nu eens de hele dag in de auto. Hij is bezig met andere dingen na jaren werkzaam te zijn geweest in de schoenenbranche. Vanaf 1991 onder andere voor Pikolinos en de laatste jaren als vertegenwoordiger voor Panama Jack bij de Hooijer Groep.

Hoe voelt het om te stoppen met werken?
“Ik ben nu echt klaar met mijn werk voor de Hooijer Groep en Panama Jack. Echt stoppen vind ik lastig, je moet een doel voor ogen blijven houden. Als je dat niet hebt, dan dut je in. Ik zie dat om me heen. Mensen die stoppen met werken en actief blijven zijn veel energieker. Ik ga niet achter de geraniums zitten, ik vind dat een vreselijke uitdrukking!”

Hoe verliep het afscheid van de schoenenbranche?
“Van de Hooijer Groep heb ik ‘zacht’ afscheid genomen, aangezien er al geschikte opvolging gevonden was. In september en oktober was ik voor het eerst niet veel meer in Nieuwegein, ik werd daar een beetje chagrijnig van. Ik heb altijd gewerkt, vond dat leuk en stond er niet bij stil dat er een einde aan kwam. Ook al wist ik al twee jaar lang dat het eind 2014 klaar zou zijn.”

“Ik kreeg nog een aanbod om af en toe bij te springen in de schoenenbranche. Ik heb in die periode veel gefietst en nagedacht en toen besloten om geheel afscheid te nemen van de branche.”

Wat gaat u nu doen?
“In de krant zag ik een oproep voor vrijwilligers bij een agrarische vereniging in Leusden, waar ik al jaren woon. Uit nieuwsgierigheid ben ik daar heen gegaan, het is een zelfvoorzienende grote boerderij en het wordt een educatiecentrum. Het is niet zo dat ik daar een latente interesse voor had, maar ik vind het wel mooi. Ik heb me voor twee dagdelen opgegeven. Er was een mogelijkheid om in de moestuin te gaan werken, ik ben nu in de buitenlucht met mijn lichaam bezig. Het andere dagdeel werk ik in de bouw, niet het groffe werk, maar het herstellen van oude landbouwwerktuigen. Ik vind dat zo ontzettend leuk. Nu ben ik er zelfs bijna elke dag.”

“De gesprekken aan de koffietafel zijn ook anders dan in de showroom. Ik leer nog zo veel van anderen over de omgeving van Leusden, ook al woon ik er al jaren. Ik heb nu net een oude hooiwagen opgeknapt, zo leuk! Ik kan niet zonder energie van andere mensen, er is nog volop gespreksstof.”

Wat vindt uw vrouw van deze verandering?
“Mijn vrouw vindt het prachtig. De twee dagdelen die ik ooit gereserveerd heb bij de boerderij, daar houd ik me aan. De rest is vrijblijvend, het moet niet, maar het mag wel!”

“Wij hebben er snel een weg in gevonden om elkaar niet in de weg te lopen. Mijn vrouw doet haar eigen dingen, en die wil ze blijven doen. Maar daar waar ze me nodig heeft, dan ben ik er gewoon. Ik zei: ‘Als jij iets hebt wat we samen willen doen, dan kies ik voor jou.’ Mijn vrouw is heel blij dat ik nu meer thuis ben en vraagt elke dag wat mijn plannen voor die dag zijn.”

Wat vond u  zo mooi aan de schoenenbranche?  
“Eigenlijk mis ik het nog niet, maar ik denk er wel veel aan. Ik heb zo veel reacties gehad van de mensen, van de klanten. Dan zie ik de gezichten voor me. Ik heb enorm veel reacties gekregen op de kaart die ik naar relaties stuurde.”

“In het voorjaar zei ik nog dat ik Cast heel erg zou gaan missen, maar nu ik heb besloten om definitief afscheid te nemen van de schoenenbranche heb ik iets nieuws gevonden dat mijn aandacht opslokt. Ik volg nog wel hoe het gaat in de branche. Ik weet ook hoe mijn opvolger het seizoen heeft afgesloten.  Maar het is toch anders dan ik driekwart jaar geleden had gedacht. Je kan nog zo veel andere dingen doen als je stopt met werken.”